'Het moet nu maar eens over zijn' dat was wat de klastitularis letterlijk tegen onze dochter zei. Ze was vijf maanden daarvoor vertrokken naar Italië voor een uitwisseling. Ze had erg veel moeite om opgenomen te worden in het gezin met de dokter en de advocate die weinig tijd vrij konden maken voor het gezin. Toen de opa haar aanrandde hebben we haar terug gekregen en het was een 'gebroken' meisje. Ze kreeg therapie maar vanuit school was er nauwelijks begeleiding. en dat terwijl Karlijn er toch alles aan deed om de school vol te houden. Omdat ze haar volledig negeerden ging ze zich tegen school verzetten. Spijbelde zelfs. hiervoor moest ze een namiddig blijven en kreeg als strafschrijfwerk: waarom heb je gespijbeld.Ze heeft zitten huilen boven het witte vel en kon niets schrijven .................. weeral onbegrepen. Na 3 maanden vonden ze op school dat het maar eens gedaan moest zijn met al die 'flauwekul'. Inmiddels zijn we ruim 2.5 jaar verder en nu pas kunnen we zeggen dat ze 'beter' is en dat ze zich eruit gevochten heeft. Wat een ellende en wat een onbegrip. Ze heeft haar jaar vorig jaar niet kunnen halen ook vanwege een terugval .................. nooit hebben ze er op school rekening mee willen houden. Nooit hebben ze op school hulp geboden. Ik begrijp die mentaliteit niet. Keihard en ongevoelig. Ik heb me verstopt al die tijd. Voelde me niet sterk genoeg om de mensen te zien die niets begrepen van wat wij allemaal doormaakten. Niets is erger dan je kind iets dergelijks te zien doormaken terwijl jij metal je liefde en aandacht er NIETS aan kunt doen!
Ik ben redelijk bitter geworden door de afgelopen jaren maar ik voel dat het tijd om door te gaan ...............
vervelende gedachten en bitterheid maken plaats voor nieuwe plannen en dat voelt goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten