Hubbie is al een tijdje duidelijk in de min. Hij heeft het niet echt meer naar zijn zin op het werk en zou zoooo graag eens iets anders willen. Maar er zijn obstakels die dat onmogelijk maken. Zijn carriere heeft altijd de voorrang gekregen binnen ons gezin. We (lees ik) ben hem altijd gevolgd in zijn dromen. Van Apeldoorn naar Noord-Holland en van daar naar hier. Iedere 4 à 5 jaar was hij op zoek naar een nieuwe uitdaging. En altijd vonden we die! Maar nu zijn er natuurlijk andere omstandigheden. Pubers verkas je niet zo gemakkelijk meer vooral niet naar een ander land en dat is waar zijn voorkeur naar uit zou gaan. Terwijl ik bezig ben mijn 'leven' weer op te pakken. Terwijl ik in een nieuwe fase zit blijft hij bij het feit dat hij hier weg wil. Wereldwijde landen komen ter sprake van de VS tot Canada, New-Zealand. Maar liefst van al Noorwegen. Allemaal prachtige landen stuk voor stuk. Het vervelende is natuurlijk dat ik wel begrijp wat hij zoekt. en ik geloof dat velen dat met mij begrijpen. De dagelijkse sleur van een gezin, huishouden en alle zorgen die daarbij komen kijken zijn nou niet bepaald glamoureus te noemen. Soms vraag ik mij af of dat niet uiteindelijk tot een wederzijds besluit tot opheffing van dit samenzijn zal leiden. Ik begrijp zijn dromen maar begrijpt hij ook mijn nooit te verdwijnen 'lijntje'met mijn kinderen? Zou ik dat kunnen hen maar enkele malen per jaar te zien? Ik weet het antwoord eigenlijk al: NEE.
Ik houdt het touwtje vast en kijk omhoog naar mijn mooie rode ballon. Ik voel hem trekken, hij wil weg. Als ik hem binnen houd zal hij tot aan het plaffond drijven. Als ik hem buiten loslaat is hij weg en zal hij hoger en hoger gaan en misschien wel zijn ultieme doel bereiken ................................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten