Ik knik wat en zeg voor de zoveelste keer dat ze niet moeten ruziën en dat ik me er niet mee bemoei. Dat doe ik namelijk nooit.
Dan zie ik buurman (ietste bruin van zijn zonvakantie) het pad op benen. Daar heb ik geen zin in. Dat gezeur, het zijn kids en ze maken nu eenmaal ruzie. Maar Buurman denkt daar anders over. Buurman is boos. Zijn zoon heeft een kapotte knie. Zijn zoon gebruikt nooit geweld. "En als uwen zoon dat nog één keer doet bel ik d'n police". Ik schiet nu echt in de stress en wordt ook boos. Ik kan niet meer uit mijn woorden komen maar weet duidelijk te maken dat buurman's zoon nu toch echt geen lieverdje is en dat hij het altijd gemikt heeft op onze jongste die 2 jaar jonger is. Daarom schiet de broer in actie. Je komt op voor je familie!
Buurman begint te wijzen met het vingertje en roept nogmaals: "Nog ene keer hé en ik bel d'n police". Ik dien hem van repliek en woedend gooi ik de deur voor zijn neus dicht. Luid verwensingen roepend. Ik vraag mij af of hij dit ook had gedurfd bij de hubs, buurman is namelijk 2 koppen kleiner dan de hubs.
p.s. Mijn jongens zijn geen doetjes of lieverdjes maar ik heb hen altijd hun ruzie's zelf op laten knappen. Zelfs wanneer het gaat om pesterijen van veel grotere jongens aan het adres van onze jongste. Jemig, het zijn kids en die moeten leren voor zichzelf op te komen vermits de ruzies en plagerijen natuurlijk binnen de perken blijven. Deze mensen zien niets binnen perspectief. Zien heiligen in hun kinderen en denken dat de police niks anders te doen heeft ..................................
p.p.s Rook buurman nu naar bier?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten